Inleiding: De schildpadanatomie
Schildpadden zijn fascinerende wezens die op het land en in het water leven. Ze behoren tot de familie Testudinidae, die bestaat uit schildpadden, moerasschildpadden en landschildpadden. Schildpadden staan bekend om hun harde, beschermende schilden, die dienen als verdedigingsmechanisme tegen roofdieren. Ze hebben vier stevige poten waarmee ze zich over land kunnen verplaatsen, en ze kunnen wel 100 jaar oud worden.
Het ademhalingssysteem van schildpadden
Zoals alle dieren hebben schildpadden zuurstof nodig om te overleven. In tegenstelling tot zoogdieren hebben schildpadden echter geen middenrif, de spier die de borstholte van de buikholte scheidt en helpt bij het ademen. In plaats daarvan vertrouwen schildpadden op hun spieren en botten om hun longen uit te zetten en samen te trekken. Schildpadden hebben een uniek ademhalingssysteem waardoor ze kunnen ademen terwijl ze in water zijn ondergedompeld, wat essentieel is voor waterschildpadden.
De anatomie van schildpadlongen
Schildpadden hebben twee longen, die zich aan weerszijden van hun lichaam bevinden, onder hun schilden. Schildpadlongen zijn relatief klein in vergelijking met andere landdieren en hebben geen lobben of bronchiën. In plaats daarvan hebben schildpadlongen een sponsachtige textuur en zijn ze bedekt met kleine luchtzakjes die longblaasjes worden genoemd. De longblaasjes zijn verantwoordelijk voor de uitwisseling van zuurstof en koolstofdioxide, die essentieel zijn voor de ademhaling.
De functie van schildpadlongen
Schildpadlongen werken anders dan de longen van zoogdieren. Wanneer een schildpad inademt, gebruikt hij zijn spieren om zijn borstholte uit te zetten, waardoor er negatieve druk in de longen ontstaat. Als gevolg hiervan stroomt lucht via de neusgaten de longen in. Wanneer een schildpad uitademt, gebruikt hij zijn spieren om de borstholte samen te trekken, waardoor een positieve druk in de longen ontstaat. Dit proces duwt lucht uit de longen en door de neusgaten.
De kieuwen van waterschildpadden
Waterschildpadden, zoals de roodwangschildpad, hebben zich aangepast aan het leven in water. Ze hebben kieuwen ontwikkeld, waardoor ze onder water kunnen ademen. De kieuwen van waterschildpadden bevinden zich achter in hun keel en zijn bedekt door een benige plaat die het operculum wordt genoemd. Het operculum gaat open en dicht, waardoor water over de kieuwen kan stromen en zuurstof uit het water kan worden gehaald.
De aanpassingen van waterschildpadden
Naast kieuwen hebben waterschildpadden nog andere aanpassingen waardoor ze in water kunnen overleven. Ze hebben zwemvliezen, waardoor ze kunnen zwemmen, en een gestroomlijnde vorm, die de weerstand vermindert wanneer ze door water bewegen. Waterschildpadden hebben ook het vermogen om hun adem gedurende langere perioden in te houden, wat essentieel is bij het duiken.
Ademen alle schildpadden door de longen?
Niet alle schildpadden ademen door de longen. Sommige soorten, zoals de matamataschildpad, hebben een unieke manier van ademhalen ontwikkeld. De Matamata-schildpad heeft een lange, snorkelachtige slurf, die hij gebruikt om te ademen terwijl hij onder water is. De slurf is bedekt met sensorische receptoren, die de schildpad helpen prooien in troebel water te detecteren.
Conclusie: het ademhalingsmechanisme van schildpadden
Kortom, schildpadden ademen door hun longen, die verantwoordelijk zijn voor de uitwisseling van zuurstof en koolstofdioxide. Schildpadlongen werken anders dan de longen van zoogdieren, en ze zijn afhankelijk van de uitzetting en samentrekking van hun borstholte om te ademen. Waterschildpadden hebben kieuwen ontwikkeld, waardoor ze onder water kunnen ademen, en andere aanpassingen waardoor ze in water kunnen overleven. Niet alle schildpadden ademen echter door de longen. Sommige soorten, zoals de matamataschildpad, hebben unieke manieren van ademhalen ontwikkeld, waardoor ze in hun omgeving kunnen overleven.
