Inleiding tot het geslacht en de soort van het varken
Varkens zijn een van de meest voorkomende gedomesticeerde dieren, die over de hele wereld voorkomen. Ze worden gebruikt voor hun vlees, huid en diverse andere producten. De wetenschappelijke classificatie van varkens is gebaseerd op hun fysieke kenmerken, gedrag en evolutionaire geschiedenis. Het begrijpen van de taxonomie van varkens is belangrijk voor de studie van hun biologie, maar ook voor hun behoud en beheer.
De taxonomie van varkens begrijpen
Taxonomie is de wetenschap van het benoemen, beschrijven en classificeren van organismen. De taxonomie van varkens is gebaseerd op het Linneaanse classificatiesysteem, dat in de 18e eeuw werd ontwikkeld door de Zweedse wetenschapper Carl Linnaeus. Dit systeem maakt gebruik van een hiërarchische structuur, waarbij organismen worden gegroepeerd in steeds kleinere categorieën op basis van hun gedeelde kenmerken. Het Linneaanse systeem omvat zeven hoofdcategorieën: koninkrijk, fylum, klasse, orde, familie, geslacht en soort.
De classificatie van varkens
Varkens behoren tot het dierenrijk, het akkoordenfylum en de zoogdierklasse. Ze worden geplaatst in de volgorde Artiodactyla, waartoe ook evenhoevige hoefdieren behoren, zoals runderen, schapen en herten. Binnen de Artiodactyla-orde worden varkens ingedeeld in de familie Suidae, die ongeveer 16 soorten wilde varkens en zwijnen omvat. Het gedomesticeerde varken (Sus domesticus) is een van deze soorten, en er wordt aangenomen dat het ongeveer 9,000 jaar geleden is gedomesticeerd uit het wilde zwijn (Sus scrofa).
Wat is de wetenschappelijke naam van het varken?
De wetenschappelijke naam van een organisme is een combinatie van het geslacht en de soort. Eerst wordt de geslachtsnaam geschreven, gevolgd door de soortnaam. De wetenschappelijke naam van het tamme varken is bijvoorbeeld Sus domesticus. De geslachtsnaam Sus komt van het Latijnse woord voor varken en verwijst naar alle soorten van de varkensfamilie. De soortnaam domesticus betekent ‘gedomesticeerd’ en weerspiegelt het feit dat dit varken al generaties lang selectief door mensen wordt gefokt.
Geslacht van het varken: Sus
Het geslacht Sus omvat ongeveer 17 soorten varkens en zwijnen, die in verschillende delen van de wereld voorkomen. De meeste van deze soorten zijn wild en hebben zich aangepast aan het leven in verschillende habitats, van regenwouden tot graslanden. Er wordt aangenomen dat het tamme varken zijn oorsprong vindt in het Nabije Oosten of Azië, waar het voor het eerst door mensen werd gedomesticeerd. Tegenwoordig zijn er veel tamme varkensrassen, die variëren in grootte, kleur en andere kenmerken.
Ondersoort van het geslacht van het varken
Binnen het geslacht Sus zijn er verschillende ondersoorten van wilde varkens en zwijnen, die zich in verschillende regio's hebben ontwikkeld. Het Europese wilde zwijn (Sus scrofa) kent bijvoorbeeld verschillende ondersoorten, waaronder het Russische wilde zwijn, het Corsicaanse zwijn en het Iberische zwijn. Deze ondersoorten hebben verschillende fysieke en gedragskenmerken, zoals vachtkleur, lichaamsgrootte en sociale structuur.
Soort van het varken: Domesticus
Het gedomesticeerde varken (Sus domesticus) is een ondersoort van het wilde zwijn (Sus scrofa) en is het meest verspreide en talrijke gedomesticeerde dier ter wereld. Gedomesticeerde varkens zijn selectief door mensen gefokt om vlees, reuzel en andere producten te produceren. Ze worden ook gebruikt in biomedisch onderzoek en als huisdier. Binnenlandse varkens hebben een verscheidenheid aan vachtkleuren en patronen, waaronder zwart, wit, bruin en gevlekt.
Andere soorten van het geslacht Sus
Naast het gedomesticeerde varken en het wilde zwijn zijn er nog verschillende andere varkenssoorten in het geslacht Sus. Deze omvatten het baardvarken (Sus barbatus), het Javaanse wrattenzwijn (Sus verrucosus) en het Celebes wrattenzwijn (Sus celebensis). Deze soorten worden aangetroffen in Zuidoost-Azië en de eilanden in de Stille Oceaan en hebben verschillende fysieke en gedragskenmerken.
De evolutie van varkens
Er wordt aangenomen dat varkens ongeveer 20 miljoen jaar geleden zijn geëvolueerd uit een gemeenschappelijke voorouder met nijlpaarden en walvissen. De vroege varkens waren kleine hoefdieren die in bossen leefden en planten en insecten aten. In de loop van de tijd ontwikkelden varkens grotere lichamen en robuustere schedels, waardoor ze een breder scala aan voedsel konden eten. Het tamme varken is een afstammeling van het wilde zwijn, dat nog steeds in veel delen van de wereld voorkomt.
De fysieke kenmerken van varkens
Varkens zijn middelgrote zoogdieren met een gedrongen lichaam, korte poten en een flexibele snuit. Ze hebben een dikke laag vet onder hun huid, wat hen helpt te isoleren tegen de kou. Varkens hebben een scherp reukvermogen, dat ze gebruiken om voedsel te lokaliseren en roofdieren te ontwijken. Het zijn sociale dieren en in het wild leven ze in groepen van maximaal twintig individuen.
Verspreiding en habitat van het varken
Varkens komen over de hele wereld voor, zowel in wilde als in gedomesticeerde vormen. Wilde varkens en zwijnen komen oorspronkelijk uit Europa, Azië, Afrika en Amerika, waar ze in verschillende habitats leven, van bossen tot woestijnen. In de meeste landen worden tamme varkens gefokt en ze worden gehouden in een reeks productiesystemen, van kleine boerderijen in de achtertuin tot grootschalige industriële faciliteiten.
Conclusie: Het belang van wetenschappelijke namen voor varkens
De wetenschappelijke namen van varkens bieden een gestandaardiseerde manier om verschillende soorten en ondersoorten te identificeren en te classificeren. Deze informatie is essentieel voor onderzoekers, natuurbeschermers en managers die in verschillende contexten met varkens werken. Inzicht in de taxonomie en biologie van varkens kan bijdragen aan de inspanningen om wilde populaties in stand te houden en het welzijn van tamme varkens te verbeteren.
